Mi ĉeestos la 100-an mondan kongres

Mi ĉeestos la 100-an mondan kongreson de Esperanto en Francio (la unua en kiu mi partoprenos), sed mi antaŭvenigas ĉi tie mesaĝon kiun mi ŝatus direkti al ĉiuj, tie. Certe, la mesaĝo ne estos konsiderata de la plejmulto, ĉar mi estas nenio pli ol brazila esperantisto kiu insiste defendas, ke ni kunrespondecigu la naciajn registarojn pri la internacia lingvo. Jen la mesaĝo:

Karaj samideanoj,

La enhavo de mia parolo neniel tuŝas la temon de ĉi tiu kongreso. Plibone, eble ĝi neniam aperis kiel kongrestemo, ĉu en kongresoj de UEA, ĉu en kongresoj de TEJO, ekzemple. Tial, mi komencas demandante al vi: ĉu la temo “Interrilatiĝo inter la esperantaj asocioj kaj la naciaj registaroj” (aŭ io simila) foje estis kongrestemo, ene de 100 universalaj kongresoj de Esperanto? Se jes, kial rilate al ĝi aperis nenia konsekvenco en la movado? Se ne, kial ne?

Diskuti serioze ĉi tiun temon ebligus naskon, en UEA kaj en la Landaj Asocioj, de institucia politiko pri interrilatiĝo kun la registaroj; ebligus, samtempe, ke UEA kaj la landaj asocioj nasku almenaŭ departementojn por zorgi konstante pri tio (ĉar la registaroj ofte ŝanĝiĝas, same kiel la homoj kiuj okupas la registarajn postenojn).

Finfine, kiuj estas niaj kredoj pri Esperanto? Ĉu ni kredas ke ĝia kresko, laŭ ĝia historia kreskoritmo, kondukus ĝin al la statuso de efektiva internacia lingvo? Ĉu ni kredas ke ia magia okazaĵo iam produktos eksplodan multobliĝon da esperantistoj en la mondo? Ĉu la oficialigo (aŭ almenaŭ la malmarĝenigo) de Esperanto ne interesas al ni? Ĉu ni povas atingi tion sendepende de la registaroj? Ĉu ni kredas, ke nia movado neniam havos sufiĉan forton por komenci ĉi tiun procezon de reklamacio, almenaŭ ĉe 10/20 registaroj aŭ 1/2 grupoj de nacioj? Ĉu ni esperas, ke la rezolucioj de Unesko pri Esperanto iel efikos sen nia sistema kaj insista reklamacio ĉe ĉiu aparta kunsubskribinta lando? Kion ni atendas?

En 2013, en Brazilo, ni komencis agon ĉe la brazila registaro, pere de malferma letero al la prezidentino Dilma Rousseff – kaj informis tion al UEA. En 2014, iuj samideanoj komencis ekspansii similan movadon al la aliaj 4 BRIKS-landoj… Tamen, same kiel en ĉi tiu lasta jarduo evidentiĝis (almenaŭ por mi), ke Esperanto iros nenien, se la esperantistoj ne estos pretaj dialogi kun la naciaj registaroj, iĝis ankaŭ evidente ke tiu dialogo devas esti planita kaj kunordigita de UEA, kune kun la esperantaj Landaj Asocioj. Se UEA ne povas aŭ ne volas plani kaj kunordigi tiun agadon por kunrespondecigi registarojn pri la neŭtrala internacia lingvo, tiu agado simple devas halti – mi opinias. Miaparte, mi jam decidis reveni al ĝi, nur post la agnosko kaj la kunrespondeciĝo de UEA pri ĝi. Mi kredas ke, nur tiel, ni povos agi sisteme kaj sinergie, kaj havi etan ŝancon ne fiaski.

Resultados (Português) 1:

Vou assistir ao 100º Congresso Mundial de Esperanto, em França (o primeiro em que eu participar), mas eu antaŭvenigas aqui uma mensagem que eu gostaria de ir para o mundo, aqui. Certamente, a mensagem não será considerado pela maioria das pessoas, porque eu não sou nada mais do que um esperantista brasileiro que defende veementemente que kunrespondecigu os governos nacionais da língua internacional. Aqui está a mensagem: Caros colegas, o conteúdo do meu discurso não afecta a emissão deste congresso. Melhor, talvez ele nunca apareceu como kongrestemo seja em congressos da UEA, seja em congressos de TEJO, por exemplo. Portanto, começo por lhe perguntar, se o tema "Interrilatiĝo entre as associações de Esperanto e os governos nacionais" (ou algo similar), por vezes, era kongrestemo, dentro de 100 congressos universais de Inglês? Se sim, porque em relação a ela não havia resultado no movimento? ? Se não, por que não discutir seriamente este problema permitiria naskon, na UEA e as Associações Nacionais, a política institucional interrilatiĝo com os governos; permitir, ao mesmo tempo que a UEA e as associações nacionais de suportar, pelo menos, os departamentos de buscar constantemente sobre isso (porque os governos mudam frequentemente, como as pessoas que ocupam cargos públicos). Finalmente, quem são as nossas crenças sobre o esperanto? Não acreditamos que o seu crescimento, de acordo com a sua kreskoritmo histórico, iria levá-la ao status de uma língua internacional eficaz? Não acreditamos que algum tipo de evento mágico nunca produzir uma multiplicação explosiva de falantes de esperanto no mundo? É a oficialização (ou pelo menos o malmarĝenigo) Esperanto não está interessado em nós? Podemos conseguir isso independentemente dos governos? Não acreditamos que o nosso movimento nunca terá força suficiente para iniciar este processo de reivindicação, pelo menos no 10/20 governos ou grupos de nações meia? Não esperamos que as resoluções da UNESCO em esperanto de alguma forma, impactar sem a nossa reivindicação sistemática e insistente em todos os países kunsubskribinta single? ? O que estamos esperando para Em 2013, no Brasil, que iniciou uma ação contra o governo brasileiro, através de uma carta aberta ao prezidentino Dilma Rousseff - e Divulgados até a UEA. Em 2014, alguns apoiantes começaram a expandir um movimento semelhante para os outros 4 Briks países ... No entanto, como neste último biênio clara (pelo menos para mim), que o esperanto vai dar em nada se os esperantistas não vai estar disposto a ter uma discussão com os governos nacionais, tornou-se também evidente que esse diálogo deve ser planejado e coordenado pela UEA, juntamente com a espera Associações Nacionais. Se a UEA não pode ou não quer planejar e coordenar esta acção para os governos kunrespondecigi da língua internacional neutra, esta acção simplesmente tem que parar - eu acho. Pela minha parte, eu decidi voltar a ele, somente após o reconhecimento e kunrespondeciĝo UEA sobre isso. Eu acredito que, apenas para que possamos agir de forma sistemática e sinérgica, e têm pouca oportunidade de não falhar.